MamaNouk

Twee roze streepje stonden er op de, inmiddels vijfde, zwangerschapstest die ik in mijn handen had. Het was echt waar. Ik was echt zwanger! Er schoot van alles door mijn hoofd. Hoe gaat dit passen in ons huis? Gaat het samen met de oudste? Krijgt de oudste nog wel voldoende aandacht? En toen ik eenmaal tot de conclusie kwam dat het wel los zou lopen en de baby welkom was, ging ik er voor! Ik wilde het allerbeste voor de garnaal die groeide in mij! Ik zorgde er voor dat ik gezond ging  eten. De app " Zwangerhap " van het voedingscentrum werd meteen geïnstalleerd zodat ik in de supermarkt kon checken of hetgeen dat ik wilde kopen wel gezond voor mij en de garnaal was.  Ik zat op de wel bekende roze wolk.  Maar deze roze wolk werd langzaam maar zeer zeker grijs. Ik werd misselijk en bleef misselijk. De misselijkheid ging over in overgeven. Van een paar keer tot de gehele dag. En dit werd niet beter door gember of andere huishoudelijke middeltjes.  Ik moest twee maal worden opgen

2020 is een verdorven, stom, rot en verdoemd jaar. Tenminste, als ik de media mag geloven. Zelf denk ik daar anders over.  2020 was een rollercoaster met een enorm licht einde voor mij. Vergelijkbaar met Danny Vera. Het begon met een zwangerschap en het eindelijk dicht bij huis werken. dit laatste had ik echt zin in. In mijn naïviteit dacht ik niet meer aan de misselijkheid van de zwangerschap van Bente, deze keer zou het anders gaan. toch?  Ziek als een hond begon ik dus op mijn nieuwe werkplek. Nieuw. Waar ik niemand kende. En dus aan niemand kon aan geven dat ik me zo beroerd voelde. En opgeven zit niet echt in mijn aard. Misschien zou ik dat vaker moeten doen, maar dat is een ander verhaal. Hoe dan ook, ik probeerde zo goed en zo kwaad als het ging mijn werk uit te voeren. Soms ging ik iets eerder weg of begon ik iets later, maar ik dacht dit later in het jaar wel recht te kunnen trekken.  Tot ik hierop werd aangesproken door een collega. Te midden van alle andere colle

"En dan nu met bijlage" is de meest gebruikte zin, wereldwijd, in het mailverkeer.  En ik heb me er zo vaak schuldig aan gemaakt. De mail nagekeken op spelfouten, staat de datum goed, staat het tijdstip goed ja? Ok, hij kan verzonden worden. En op het moment dat de mail verzonden is, denk ik "Potjandriedubbeltjes*, de bijlagen vergeten.  Het is me zelfs een aantal keer overkomen bij een sollicitatie. Op dat moment wist ik ook zeker dat ik geen ruimte in mijn agenda hoefde te houden voor een sollicitatiegesprek. Vooral als in de vacaturetekst dingen stonden als "is secuur, werkt netjes of is heel nauwkeurig"  En op elke werkplek is een minimaal 1 collega die standaard 2 e-mails verstuurd, waarvan je meteen weet dat je beter de tweede kan openen omdat daar ook de bijlagen inzitten.  En als we het dan over mailverkeer op de werkvloer hebben. Wanneer we een mail ontvangen gericht aan iedereen op de afdeling, en je wil de verzender beantwoorden, druk dan op "re

Toen ik zwanger was van nummer 1, hebben we dit aangekondigd met een rompertje. Heel leuk er op laten drukken 'nog eendje er bij'. Het eerste dat er werd gezegd, na de felicitaties, "zo dit is wel een groot rompertje hoor, het duurt nog wel heel lang voordat de baby er in kan"  Ik had geen flauw idee! Ik had er eentje uit de bak gegrist bij de zeeman om te kunnen bedrukken. Niet naar de maat gekeken, maar naar de praktische kant zodat ik iets kon gaan bedrukken.  En ik vond hem al zo klein. Maar blijkbaar zou de baby nog kleiner zijn.  Wat een toestand! Wat wist ik eigenlijk weinig van kinderkleding!  Er lag ook niet echt meer mijn intresse, nadat ik er zelf uitgegroeid was, moet ik eerlijk zeggen. Dus de maten zeiden me niets. Evenals de functie van bepaalde onderdelen van de kleding.  Ik werkte dus maar braaf met de lijstjes die overal terug te vinden zijn op Internet. Daarin stond precies beschreven hoeveel ik van elk kledingstuk nodig had en in welke m

Toen ik aan mijn 'mamaplaats' avontuur begon, was mijn calculatie dat ik zo rond Januari 2021 wel eens zo ver kon zijn. Voldoende volgers zou hebben om mijzelf bij Mamaplaats te kunnen aan sluiten. Maar wat een gekkenhuis werd het. Ik haalde het beoogde doel in 2 maanden! En ik voel me daar zo trots over. Ik mag mijzelf sinds kort "mamaplaats influencer" noemen. En in die hoedanigheid, is dit dan ook mijn eerste blog als "mamaplaatsblogger" En mijn nieuwsgierigheid won het van de nuchterheid. Ik storte mij in de poel van de mamaplaats influencers.  Dat had ik natuurlijk nooit moeten doen, want wat zitten er parels tussen! Schitterde, diepgaande verhalen met een lach en een traan.  Als laatste las ik het indrukwekkende blog van een moeder die haar dochter verloren was bij haar bevalling. Ik voelde een soort schaamte. Dat ik blog over mijn zwangerschappen en de toestanden daar om heen. En dit alles voelde alsof het niets was, bij het verliezen van

Toen ik zwanger werd, vond ik de terminologie die hierbij hoorde overweldigend. Ik heb er heel vaak Google bij moeten pakken om überhaupt te begrijpen wat er werd gevraagd of gezegd.  Maar nu ik moeder ben, zijn er zoveel "moederstromingen". Er zit een vakjargon aan verbonden die eigenlijk zich alleen maar richt om mensen in een hokje te stoppen. Want dat wil ons brein nu eenmaal. Ordenen. Termen als "Loedermoeder" en "de ik-doe-ook-maar-wat- moeder" schieten als paddenstoelen de grond uit.  Er worden "eerlijke" foto's gedeeld van moeders in hun kraamweek. Moeders durven er steeds meer voor uit te komen dat zij niet "insta perfect" zijn met hashtags als #niethetperfecteplaatje.  Daar lijnrecht tegenover heb je de zogenaamde "moedermaffia". Een term waarmee moeders die een, over het algemeen negatieve, mening hebben over de opvoeding van andere moeders, worden aangeduid.  En dan hebben we nog de "Curlingoud