Grove fout
Een grove fout heb ik gemaakt als moeder. Ten minste, als ik de literatuur mag geloven. Ik ben gaan troosten, knuffelen en wiegen wanneer Guus huilde. Uren knuffelde ik hem. Nog meer uren trooste ik hem wanneer hij huilde van de pijn. En wiegen, ik heb hem kilometers heen en weer gewiegd om wat rust in zijn lijfje te krijgen zodat hij misschien wat sliep. Vervolgens, toen de pijn weg trok uit zijn lijfje, bleef wiegen en knuffelen een bedritueel. Ik was moe gestreden en wilde hem zo graag helpen om rustig te slapen. En zo ontstond het patroon dat Guus bij mij in slaap viel, waarna ik hem in zijn bedje legde om verder te slapen. Voor korte tijd leek dit mooi te gaan, totdat ik ook 's nachts er regelmatig uit moest om te knuffelen en te wiegen. Het bleek dat Guus een fikse dubbele oorontsteking had, en toen zijn lijfje opnieuw pijnvrij werd, deze keer met behulp van antibiotica, werd ik in de nacht gelukkig weer overbodig en sliep Guus door. Het werd kouder in de nachten...