MamaNouk

Toen ik zwanger werd, vond ik de terminologie die hierbij hoorde overweldigend. Ik heb er heel vaak Google bij moeten pakken om überhaupt te begrijpen wat er werd gevraagd of gezegd.  Maar nu ik moeder ben, zijn er zoveel "moederstromingen". Er zit een vakjargon aan verbonden die eigenlijk zich alleen maar richt om mensen in een hokje te stoppen. Want dat wil ons brein nu eenmaal. Ordenen. Termen als "Loedermoeder" en "de ik-doe-ook-maar-wat- moeder" schieten als paddenstoelen de grond uit.  Er worden "eerlijke" foto's gedeeld van moeders in hun kraamweek. Moeders durven er steeds meer voor uit te komen dat zij niet "insta perfect" zijn met hashtags als #niethetperfecteplaatje.  Daar lijnrecht tegenover heb je de zogenaamde "moedermaffia". Een term waarmee moeders die een, over het algemeen negatieve, mening hebben over de opvoeding van andere moeders, worden aangeduid.  En dan hebben we nog de "Curlingoud

Conditionering is een interessant onderdeel van de psychologie. Kort door de bocht betekend het dat je leert door prikkels uit je omgeving en je daar naar aanpast.  En van jongs af aan, wordt iedereen geconditioneerd. Je leert van je fouten, maar ook van dingen die goed gaan. En je leert dat je omgeving bepaalde overtuigingen kan inprenten in je gedachten.  Als baby, peuter en kleuter zijn dit vooral je ouders en boers en zussen, maar hoe ouder je wordt, hoe externer deze groep gaat worden. Ooms, tantes en later vrienden, vriendinnen en vriendjes en vriendinnetjes. Iedereen heeft die rugzak vol met stemmetjes die aangeleerd zijn.  En in die poel van stemmetjes, zoeken vooral kleine kinderen naar een zekere factor. Vaak is dit in de vorm van een knuffel.  Mijn nichtje had een kleedje.  Ontzettend mooi. Kleurrijk. En mijn zus zei dat ze hem zelf gehaakt had.  Dat vond ik oprecht zo knap. Ik keek daar tegen op, die creativiteit van haar. Altijd al gedaan. Ze kon dingen zo mooi

Waar ik vorig jaar Bente nog tot aan de groep mocht brengen, was het bij Guus al vanaf het begin dat hij naar het KDV gaat, afgeven bij de deur en er maar op vertrouwen dat hij binnen komt. Dat vond ik wel zwaar. Ik gaf letterlijk mijn kind uit handen. Maar stiekem wende het ook wel weer. Er was een warme overdracht met de pedagogisch medewerksters en het werd normaal.  En zo kabbelde de zomer voort en genoot iedereen van zijn vakantie. Ik zag op facebook de prachtigste oorden voorbij komen. Frankrijk, Spanje, Kroatië, Oostenrijk, Italië; het een nog mooier dan het andere. De bijbehorende foto's stonden vol met stralende mensen. Genietende mensen. Mensen die hun vakantie verdiend hadden na deze zware tijd van Corona. Iedereen leek zijn zorgen te vergeten deze zomer.  Het leven werd gevierd. Er werden verjaardagen gevierd. Er werden pensioenen gevierd. Ook geboortes, mooi weer en verhuizingen werden gevierd.  De zomer liep ten einde, de blaadjes verkleurde van groen naar rood, naar

Ooit ben ik de zorg in gegaan omdat ik wilde weten wat voor een leven mijn broer zou hebben gehad als hij was blijven leven. Een leven met een hoge dwarslaesie vereist veel verzorging. En ik was nieuwsgierig hoe dat er in de praktijk er uit zou hebben gezien.  Naarmate ik langer in de zorg werkte en deels mijn drijfveer-vragen beantwoord kreeg, vond ik ook veel antwoorden op vragen die ik niet eens had.  Dat er schandalig wordt om gegaan met mensen die in de zorg werken. Maar daardoor misschien soms nog wel eens schandaliger met de mensen die zorg nodig hebben. In mijn tijd, vroeger, kreeg ik amper een vast contract en mocht ik, ondanks dat ik goed functioneerde, een deurtje verder gaan kijken na 3 jaar. hierdoor kon ik nooit echt iets opbouwen. En zagen de kwetsbare mensen zoveel nieuwe gezichten. Zo vaak moesten zij hun verhaal opnieuw vertellen.  Zo vaak moesten zij zich kwetsbaar op stellen.   Ik wilde hier niet meer aan mee doen.   Omdat ik wel iets met deze ervaring w

 Toen ik 9 jaar was, verhuisde ik naar Zevenaar. Met mijn hele gezin uiteraard, want op je 9e ga je, normaal gesproken,niet op jezelf wonen. Een nieuwbouwhuis. Zorgvuldig uitgekozen door mijn vader. Later begreep ik namelijk, na het overlijden van mijn vader, van mijn moeder dat ze het huis maar niets vond. Voor die tijd was ik in de veronderstelling dat ze het samen hadden uitgezocht.  Zelf had ik er een haat/liefde verhouding mee, dat nieuwbouwhuis.De buurt was leuk. Er was veel te ontdekken. Daarnaast woonden er veel leeftijdsgenoten. Er was een park in buurt, het lag aan de rand van de stad en de wijk was nog volop in ontwikkeling waardoor er veel bouwmaterialen lagen, wat in de ogen van een negenjarige al snel als speelgoed wordt beschouwd. Na schooltijd en tijdens vakanties, vermaakte ik me er op zich best prima.  Maar het was ook het huis waar ik geen vriendinnen van de basisschool uitnodigde, of waar ik geen kinderfeestjes gaf omdat er simpelweg niemand kwam. Dus vo