MamaNouk

Een traan. En nog één traan. En nog één traan. En voor dat je het weet, ben je aan het huilen. Deze tekst van 'Argibald' raakt me. De speelse waarheid. De simpele benadering op huilen. In mijn hoofd is huilen altijd 'de reactie op emotionele prikkels' zoals verdriet, pijn, onmacht, grote vreugde of ontroering. Bij mij moet altijd overal een verklaring voor zijn. Ik laat alle scenario's de revue passeren. En voor elke belichting, moet ik een oplossing hebben. Ik wil altijd weten 'waarom'. En keer op keer zou ik willen zijn zoals Elsa uit Frozen. Zaken gewoon kunnen laten gaan. Loslaten van gebeurtenissen. Maar helaas lig ik geregeld wakker en speel de situatie opnieuw af in mijn hoofd en bedenk 1001 dingen die ik had kunnen zeggen. Die ik had moeten zeggen. En terwijl ik me dat bedenk, ga ik Google'n op zaken als assertiviteit en voor je zelf op komen. Maar ook 'hoe kan ik los laten'. En alle tips kan ik nu met gemak op dreunen, maar w

Als de hoogtijdagen van de zomer geweest zijn, de planten in de moestuin tegenover mijn huis beginnen af te sterven en de blaadjes aan de bomen al wat kleine verkleuringen laten zien, denk ik altijd even weemoedig terug aan de mooie dagen die de zomer gebracht heeft. De festivals, de kermis, de BBQ's. Het buitenleven.  Ik zie mezelf staan in een willekeurig weiland, met een willekeurig drankje met op de achtergrond het geluid van een willekeurige bandje. De zon op mijn huid. Iets in mij verlangt er naar om daar weer te staan.   En natuurlijk zijn de herinneringen mooier dan de werkelijkheid want in zo'n weemoedige bui denk ik nou nooit eens aan de stinkende dixies en dat er zelden een zonnetje op je huid is, maar het meestal regent. En dat ik momenteel al dronken ben van het kijken naar een plaatje van alcohol. Maar toch. Zo tegen November, December , komen er ook landelijk, bijna weemoedige, overzichten. Met hoogtepunten maar toch ook wel dieptepunten. Elk jaar wor

Om de tijd een beetje te doden, scroll ik door mijn tijdlijn van Facebook. Vele berichten over zinloos geweld en corona. Nog meer berichten van mensen die over die onderwerpen een mening hebben. Of een theorie hebben over wat deze onderwerpen onwaar maakt.  Maar eigenlijk merk ik dat ik er niet echt een mening over heb. De afgelopen tijd heb ik vooral in de overlevingsstand gestaan en boeide mij de buitenwereld niet echt.  Boos maakte mij het wel dat er mensen waren die corona onzin vonden. Dit omdat ik best een rare zwangerschap, bevalling en kraamtijd heb gehad, mede, door Covid-19. Ook gefrustreerd werd ik van mensen die voor de corona-maatregelen waren bevallen, maar de huidige maatregelen toch wel lastig vonden omdat ze "nu minder kraamvisite kregen" Ik heb geen kraamvisite gehad. Aangezien het in ons geval helemaal niet mocht. Misschien een wat egoïstisch standpunt. Maar gelukkig is dat de enige manier waarbij corona van invloed was op mijn leven.  Stiekem v