MamaNouk

2020 is een verdorven, stom, rot en verdoemd jaar. Tenminste, als ik de media mag geloven. Zelf denk ik daar anders over.  2020 was een rollercoaster met een enorm licht einde voor mij. Vergelijkbaar met Danny Vera. Het begon met een zwangerschap en het eindelijk dicht bij huis werken. dit laatste had ik echt zin in. In mijn naïviteit dacht ik niet meer aan de misselijkheid van de zwangerschap van Bente, deze keer zou het anders gaan. toch?  Ziek als een hond begon ik dus op mijn nieuwe werkplek. Nieuw. Waar ik niemand kende. En dus aan niemand kon aan geven dat ik me zo beroerd voelde. En opgeven zit niet echt in mijn aard. Misschien zou ik dat vaker moeten doen, maar dat is een ander verhaal. Hoe dan ook, ik probeerde zo goed en zo kwaad als het ging mijn werk uit te voeren. Soms ging ik iets eerder weg of begon ik iets later, maar ik dacht dit later in het jaar wel recht te kunnen trekken.  Tot ik hierop werd aangesproken door een collega. Te midden van alle andere colle