Roze schijn & Manengeur
Als de hoogtijdagen van de zomer geweest zijn, de planten in de moestuin tegenover mijn huis beginnen af te sterven en de blaadjes aan de bomen al wat kleine verkleuringen laten zien, denk ik altijd even weemoedig terug aan de mooie dagen die de zomer gebracht heeft. De festivals, de kermis, de BBQ's. Het buitenleven.
Ik zie mezelf staan in een willekeurig weiland, met een willekeurig drankje met op de achtergrond het geluid van een willekeurige bandje. De zon op mijn huid. Iets in mij verlangt er naar om daar weer te staan.
En natuurlijk zijn de herinneringen mooier dan de werkelijkheid want in zo'n weemoedige bui denk ik nou nooit eens aan de stinkende dixies en dat er zelden een zonnetje op je huid is, maar het meestal regent. En dat ik momenteel al dronken ben van het kijken naar een plaatje van alcohol. Maar toch.
Elk jaar wordt er weer gekeken naar wie er zijn overleden, geboren, getrouwd en gescheiden. Ook worden er elk jaar verscheidene lijstjes afgewerkt op muzikaal gebied. Van de foutste kerstnummers tot aan de top2000. Het hoort er gewoon bij om een jaar af te sluiten.
Het einde van 2020 zal in de praktijk niet heel veel anders zijn, maar de onderwerpen zullen wat specifieker zijn. Er zal veel worden gesproken over Corona en de gevolgen hiervan. De intelligente lockdown, de positieve en negatieve ontwikkelingen van deze lockdown. Het klappen voor de zorg, geen festivals en concerten. Het zal allemaal aangestipt worden.
En nu de plantjes aan de overkant dood aan het gaan zijn, de bomen aan het verkleuren en er nog een beetje hoop is op een warme nazomer; bedacht ik mij dat ik, ondanks de corona maatregelen, zo veel heb om, weemoedig, op terug te kijken met stiekem toch ook wel wat dieptepunten, maar voornamelijk hoogtepunten.
In Januari begon ik vol goede moed, zwanger, aan een nieuwe baan. In Februari moest ik mij helaas ziek melden vanwege de HG en lag ik hier door 2 keer in het ziekenhuis, in maart en april zat ik heerlijk in een bubbel, wat soms wel zwaar was, maar in mijn weemoed kan ik echt alleen maar aan mooie dingen denken. Dat het prachtig weer was en Bente met de dag groeide. Met zoals die kleine in mijn buik.
In mei is Guus geboren, begon voor mij en Guus, in Juni en Juli aardig wat medisch geklungel. In Augustus kreeg Ik en stempel 'burn-out' en nu, in september, zit ik met een gebroken duim. Momenteel in roze gips.
En ja, het is heftig. Ik heb een aardig gevulde rugzak nu. En uiteraard hoop ik dat ik nu eindelijk mag gaan kabbelen.
Maar als ik dit niet had mee gemaakt, was ik nooit van mij af gaan schrijven. Had ik nooit ontdekt hoe fijn ik dat vind. En was ik er nooit achter gekomen dat het voor mij een manier is om de warboel in mijn hoofd te ordenen.
En als ik mijn duim niet had gebroken, had ik Guus zijn ritme, waarmee ik bijna spastisch bezig was, niet los gelaten. Op het moment dat Ik het los liet, hij niet naar bed moest omdat ik dacht dat hij moe was en het zo hoorde, werd hij veel minder gefrustreerd! Ontspannen. En nu huilt hij bijna niet meer!
Dus, ondanks dat ik erg beetje braakneigingen krijg van mijn volgende zijn, gebeurd eigenlijk, bijna, alles met een reden.
Lang heb ik tegen die logica gevochten, ben ik zelfs van het 'het geloven in God' afgestapt. Ik kon mij namelijk niet voorstellen dat er een goede bedoeling zat in het laten overlijden van mijn broer en vader.
En nog steeds kan ik me echt niet indenken dat dit voor mij de hoop en rust kan geven dat er voor veel mensen wel is die geloven in God. En de mensen die mij Een beetje kennen, moeten waarschijnlijk erg hard lachen bij het idee van mij in een kerkbank. Nee, de kerk en ik zijn elkaar ontgroeid.
Maar wat ik wel in zie, is dat elke gebeurtenis een gevolg met zich heeft mee gebracht. En dan bedoel ik niet de logische gevolgen van bijvoorbeeld een overlijden, maar de keuzes die ik ben gaan maken door die ervaringen. Zo ben ik ooit de SPW gaan doen omdat ik graag wilde weten waar mijn broer terecht was gekomen als hij het had overleefd.
En tot voor kort, zag ik eigenlijk alleen maar de (negatieve) gebeurtenissen. De positieve gevolgen stond ik, ondanks mijn redelijke positivisme, niet voor open.
In je leven worden de negatieve punten eigenlijk ook benadrukt. Er wordt op mijn levensverhaal standaard gereageerd met 'oh wat erg, ik kan me niet voorstellen hoe ik me zou voelen in jouw situatie'. Uiteraard klopt die conclusie maar wat ik mis is de positieve draai die daar aan gegeven kan worden. Zo iets als "heel naar, maar jij leeft nog en dat vind ik tof!"
Misschien moet ik dat zelf ook maar eens wat vaker zeggen, al ben ik bang dat ik dan wel een beetje raar aangekeken wordt omdat het nog niet algemeen geaccepteerd is, een positieve draai aan een negatieve gebeurtenis te geven.
Eigenlijk zal dat mij aan mijn billetjes moeten oxideren, maar zo stoer ben ik nog niet! Dus bij deze, als je dit leest, ik vind het tof dat jij leeft!
En ja, dat geldt ook voor de mensen waarmee ik negatieve ervaringen heb gehad, want uiteindelijk heeft het voor mij allemaal best een positieve draai gekregen!
Een volgend jaar zomer, hoop ik weer weemoedig aan een festival of kermis terug te kunnen denken.
Reacties
Een reactie posten