Verlossing

Toen ik aan mijn 'mamaplaats' avontuur begon, was mijn calculatie dat ik zo rond Januari 2021 wel eens zo ver kon zijn. Voldoende volgers zou hebben om mijzelf bij Mamaplaats te kunnen aan sluiten. Maar wat een gekkenhuis werd het. Ik haalde het beoogde doel in 2 maanden! En ik voel me daar zo trots over.

Ik mag mijzelf sinds kort "mamaplaats influencer" noemen. En in die hoedanigheid, is dit dan ook mijn eerste blog als "mamaplaatsblogger"

En mijn nieuwsgierigheid won het van de nuchterheid. Ik storte mij in de poel van de mamaplaats influencers. 

Dat had ik natuurlijk nooit moeten doen, want wat zitten er parels tussen! Schitterde, diepgaande verhalen met een lach en een traan. 

Als laatste las ik het indrukwekkende blog van een moeder die haar dochter verloren was bij haar bevalling.

Ik voelde een soort schaamte. Dat ik blog over mijn zwangerschappen en de toestanden daar om heen. En dit alles voelde alsof het niets was, bij het verliezen van je dochter!.

Dat ik mij druk maak over hoe mijn peuter mijn baby accepteert. Dat is dan toch een peulenschil? 

Mijn kinderen zijn gezond, doen wat ze moeten doen en ze groeien op! Waarom zou ik dan klagen over de zwangerschap en de bevalling? Of het herstel daar van? 

Daar lijnrecht tegenover stond er een artikel in de 'Linda.' wat mijn aandacht trok. De 'Linda.' start deze maand in het teken van bevallen. Een onderwerp wat in mijn straatje past, want, nou ja, 5 maanden geleden deed ik nog mee aan die hype. 

Hoe dan ook, in dat artikel was een vrouw aan het woord die vertelde dat haar bevalling fantastisch was. Dat het amper pijn deed. En ik merk dat ik het wat cynisch op schrijf, omdat juist het belichten van die kant, mij boos maakte. Want over het algemeen is bevallen niet echt een gezellige aangelegenheid. 

Maar wat was het dan wat mij boos maakte? Was het de laconieke houding? Of was het misschien het bagatelliseren van bevallingskwalen? Het was een samenspel, waardoor er voor mijn gevoel de indruk werd gewekt dat een bevalling een gezellige, blije, roze wolk is. Een aangelegenheid met overal glitters en taart. 

In mijn ogen zijn juist de meeste bevallingen niet echt een gezellige aangelegenheid. Ik heb er natuurlijk zelf geen wetenschappelijk onderzoek naar gedaan, maar het is wat ik mee krijg. En misschien zit daar ook nog een marge bij van "je hoort alleen de negatieve verhalen" dat kan natuurlijk heel goed. 

Maar hoe een bevalling ook gaat, het mag nooit gebagatelliseerd worden! 

Heb je het wel ervaren als roze wolk, is dat echt onwijs fijn voor je, maar dat wil niet zeggen dat iedereen het zo ervaart. Dus laten we eens proberen om echte bevallingsverhalen te delen. En niet de verhalen met geblurrede delen en zwarte balkjes. De negatieve ervaringen, maar ook de positieve ervaringen. 

Want bevallen is zo stoer! Op welke manier je het ook hebt gedaan! En als die bevalling je geraakt heeft, praat er dan over! Want op het moment dat het begint te knagen, ben je te laat. 

En laten we stoppen met jouw verhaal minder waard te laten voelen omdat, in jouw ogen, toevallig je verhaal iets minder heftig is. 

En wie ben ik om dit te typen? Anouk, bezig met het herstellen van een burn-out mede ontstaan door onverwerkte emoties rondom mijn bevallingen. Ik heb zelf ervaren dat het opkroppen van die emoties rondom een bevalling zijn gaan uiten in een burn-out, en dat gun ik niemand! Dus praat. Schreeuw. Teken. Schrijf. Laat je verhaal waar zijn. Het mag er zijn!