Barbie
Barbie met haar roze, staat bij mij al jaren voor ontdekking van het leven. Als jong meisje leerde zij mij alles over fashion, carrière en relaties.
Als meisje van een jaar of 5 a 6 fietse ik van school naar huis en zag een grote sleutelbos liggen op straat. Ik belde bij het huis aan waar deze bos voor lag, maar daar werd niet open gedaan. Ik heb de bos uiteindelijk op de stoep gelegd. De volgende dag kwam er een mevrouw naar buiten gelopen toen ik weer voorbij fietse en gaf mij een barbie als bedankje voor het, zo goed mogelijk, terug brengen van de sleutelbos. Een buurvrouw had alles zien gebeuren. En zo werd ook mijn eerlijkheid beloond door barbie.
Toen mijn eerste auto op was, heb ik serieus overwogen om een FIAT 500 barbie te kopen. Dit was speciale editie in, jawel, Barbieroze, voor het 50-jarige bestaan van barbie. Leuk detail, er zat een make-up laadje in.
Je zou kunnen stellen dat barbie een roze draad in mijn leven is.
Toen Bente geboren werd, kwam ik op de spreekwoordelijke "Roze wolk". Ze was een voorbeeldige baby, snel tevreden en een ontwikkeling volgens het boekje.
De Roze wolk keerde terug toen ik zwanger bleek te zijn. Dat de zwangerschap niet zo rooskleurig was, nam ik voor lief. Ik stelde me in op de Roze (blauwe) wolk die zou gaan volgen.
En ach, dat ik niet lekker herstelde, was prima want Guus was toch gezond?
De roze wolk begon echter steeds meer te vervagen. Samen met met sprankelende liefde voor roze.
Guus begon namelijk te huilen. Oorverdovend te huilen. En Guus stopte daar niet meer mee. In het begin dachten we nog aan "darmkrampjes" en ach "elke baby huilt wel eens" maar naarmate Guus ouder werd, begon hij ook steeds meer te huilen. En steeds harder. En vooral langer. Meer en meer begon in aan mijzelf te twijfelen. Waar kwam dit gehuil vandaan? En waarom kon ik het niet op lossen?
Mijn baby huilde en had zichtbaar heel veel pijn. Hij krijste het uit. zijn gezicht verwrongen van de pijn. Keer op keer probeerden we van alles. We begonnen met middeltjes tegen darmkrampjes. Vervolgens werd in overleg met het consultatiebureau de voeding aangepast.
En met elk middeltje, elke wissel leefde mijn hoop op om vervolgens weer "onmeunig" hard met mijn neus op de feiten gedrukt te worden. Want Guus bleef huilen. En wakker. de gehele dag.
Bij elke voedingswissel en elk middeltje nam mijn onzekerheid echter toe. En met die onzekerheid kwamen ook steeds vaker negatieve gedachten. Zo twijfelde ik regelmatig of wij wel aan een tweede hadden moeten beginnen, we hadden het toch goed met Bente? Ook kon ik niet genieten van Guus, hij koste zoveel energie. Ik raakte meer en meer op.
Naar de buitenwereld probeerde ik mij groot te houden. Want welke moeder twijfelt nou of het kind er wel had moeten zijn? Ik schaamde mij kapot voor deze gedachten! Voelde mij een intens slechte moeder. En ik wist het vooral niet meer. Ik wist niet meer hoe ik zelf moest overleven en ik had geen idee meer hoe ik Guus stil kon krijgen.
Diegene die mij hier in bij zouden kunnen staan, de verpleegkundigen van het consultatiebureau, waren slecht bereikbaar door vakantie. De bereikbare dienst van Yunio mocht geen advies in voeding geven en het duurde minimaal een kwartier alvorens ik iemand aan de telefoon had. De Huisarts verwees mij weer terug naar het consultatiebureau. Na de zoveelste mislukte poging met voeding, belde ik huilend de huisartsenpost, met een krijsend kind op schoot. Helaas kon de triagist niets betekenen voor mij vanuit haar professie, maar belde zij wel Yunio op dat zij contact met mij moesten zoeken.
Ook had ik contact gezocht met allerlei osteopaten, maar de meeste in de regio hadden vakantie. Uiteindelijk kon in Doetinchem terecht. Hij vond een blokkade aan het middenrif bij Guus.
Naar aanleiding van mijn vorige "Blogje" had een kennis contact opgenomen met mij met de vraag of het misschien een koemelkallergie kon zijn, aangezien zij de symptomen herkende bij haar dochter. Zij was op dat moment echt mijn reddende engel! Ik mocht bij haar twee potten medische voeding ophalen, zodat ik het kon gaan proberen.
Ik startte met de eerste variant en een dag later had ik een heel ander kind. Op deze dag kreeg ik ook telefoon van Yunio, De verpleegkundige wilde mij verwijzen naar de huisarts om een verwijzing van de kinderarts te krijgen. Maar omdat Guus een dag stil was, was ik ook iets sterker en opperde of hun jeugdarts dit niet gewoon kon doen. En zo geschiedde.
Guus bleef 4 dagen rustig, maar mijn stressniveau zat gelijk weer in de roze cijfers zodra Guus ook maar één kik gaf.
De reddende engel had mij echter al wel gewaarschuwd dat er een terugval kon zijn bij de eerste voeding, en dat wellicht de tweede voeding toch opgestart moest gaan worden. Ook ik mocht dit ervaren. Een gillende Guus. In totale wanhoop heb ik het ziekenhuis gebeld of ik echt niet eerder terecht kon. Gelukkig kon dit en mocht ik ook starten met de tweede medische voeding.
Guus werd weer rustiger en gedroeg zich uiteraard voorbeeldig bij het artsenbezoek. Uiteindelijk lijkt het er op dat deze, volledig koemelkeiwitvrije voeding, hem ontzettend goed doet. Hij heeft nu 4 dagen goed geslapen, maar is nu wat onrustig door de bizarre warmte. (Ik wil niet zeggen dat het heet is, maar er staat een vlok roze flamingo's in de achtertuin)
De arts heeft een machtiging gegeven om deze medische voeding vergoedt te kunnen krijgen. Er wordt niet gedacht een koemelkallergie maar aan extreem gevoelige darmen. (van wie zou hij dat hebben?) Daarnaast kunnen we nu, nu hij eindelijk rustig is, pas aan zijn slaapritme gaan werken. Dus momenteel knokken we hier heel hard voor.
Maar nog steeds ben ik volledig in de stress wanneer er een geluidje uit Guus komt. Dus ook ik moet aan mijzelf blijven werken. Vertrouwen in Guus krijgen. En vertrouwen in mijzelf terug krijgen. Ik moet weer op zoek gaan naar de roze sprankeling in mij.
En ik ben er inmiddels ook wel achter dat het niet zo makkelijk gaat zoals bij de "zwangere barbie", dat baby's krijgen. Ik had geen "klik-buik" waarin een baby pastte!
Reacties
Een reactie posten