Kate Middleton
Toen ik zwanger was van Bente, spookte de perfecte Kate nog regelmatig door mijn hoofd. Als je bevallen was, kon je immers daarna gelijk weer shinen.
Ik zag dat nog niet helemaal bij mijzelf gebeuren. En dan nog even los van het feit dat ik nooit de elegantie van een Kate zou hebben, maar veel meer weg heb van een Rebel Wilson.
De bevalling naderde en uiteindelijk werd ik ingeleid 48 uur nadat ik een hoge vliesscheur had gekregen. Aan die bevalling was niets glamoureus! Ik kreeg een weeënstorm, raakte volledig in paniek en eindigde met een ruggenprik en een flinke knip.
Bente was gelukkig gezond, maar ik moest er niet aan denken om mijn haar of make-up té doen! Laat staan een mantelpakje aan te trekken! Nee; de trainingsbroek was mijn nieuwe BFF die komende weken. Maar toch bleef ik regelmatig aan Kate denken en met name "hoe dan"
De draai met Bente hadden Tom en ik vrij snel gevonden en we hadden er plezier in! Bente groeide op tot een vrolijk kind die, uiteraard, ook haar eigenaardigheden had.
En toen werd ik zwanger van nummer 2.
Maar wat niemand je verteld, ook shining Kate niet, is dat je je van zo'n 2e zwangerschap veel minder bewust bent.
Liep ik bij Bente nog te stralen op de 9 maanden beurs, rende ik naar elke babyafdeling en was ik er van 's morgens vroeg tot 's avonds laat mee bezig, bij Guus moest ik regelmatig even stil staan bij het feit "Oh ja, ik ben zwanger" en zelfs ondanks de HG, was ik er veel minder bewust mee bezig. Bente had mijn aandacht nodig en haar leven ging gewoon door. En toch voelde ik me daar door ook schuldig tegenover Guus! Want ik was echt wel super blij dat er een kleine onderweg was, maar was er gewoon niet zo veel mee bezig, zelfs niet toen ik in het ziekenhuis lag. Toen kon ik alleen maar denken "lukt het Tom altemaal met Bente" (natuurlijk lukte dat want Tom is een fantastische vader!, maar als moeder maak je je gewoon zorgen over dat soort dingen)
En wat ook bleef knagen "kan ik mijn liefde straks wel goed verdelen"?
Ik ben namelijk knettergek op Bente; lukt het straks wel om haar de aandacht te geven die zij mag hebben? Of nog erger, wat als Guus onder gesneeuwd wordt?
Onder invloed van hormonen, werd ik steeds angstiger dat ik dit helemaal niet zou kunnen! En de HG beurde mij uiteraard ook niet op! Ik was dus zo ziek als en hond, onzeker over mijn kunnen als moeder, en twijfelde aan elke beslissing. En Bente? Die bleef onvoorwaardelijk van mij houden. De eerste paar keer dat ik moest overgeven, stond ze tegen mijn benen geplakt en keek ze met grote, angstige ogen, maar naar verloop van tijd begon ze mij na te doen en had daar de grootste lol om....
Ondertussen besloot Bente ook de peuterpubertijd in te schieten. En wat ik mee krijg van anderen, is ze een milde peuterpuber, maar ook hier vliegt er speelgoed door de kamer en kan er uit het niets een huilend kind op de vloer liggen. Helaas is het een meisje en gaat ze dan super hoog en luid gillen, enorm pijnlijk voor mijn oren! En de aanleiding.... Ik haalde bijvoorbeeld de schil van de banaan!
Maar ook hierbij twijfelde ik enorm aan mijn aanpak. Ik probeerde te relativeren en te beredeneren vanuit de tekstboeken van mijn opleiding psychologie, maar daardoor voelde het weer zo afstandelijk, en daar werd ik dan weer onzeker van. Leuk.
En toen diende Guus zich aan. Ik had al 1,5 nacht last van voorweeën totdat het de tweede nacht het echte werk begon. En ik kon alleen maar denken; ok ik moet nu even vol houden want dan kunnen we om 07.00 Bente naar het KDV hebben brengen, zonder dat we iemand lastig hoeven te vallen! Om 07.10 gaven we, samen met de verloskundige, Bente af bij het KDV en reden we naar het ziekenhuis.
Ik werd voorbereid op de ruggenprik, wat een grote wens van mij was omdat ik niet weer in paniek wilde raken. De ruggenprik werd gezet en bam; ik werd misselijk en zweterig en toen ik dat aangaf bleek mijn bloeddruk gevaarlijk laag te zijn. Binnen no time stonden er 5 verplegers in de kamer van alles in mijn infuus te gooien om mijn bloeddruk omhoog te krijgen. Dat lukte! Ik moest wel op mijn zij liggen want hoogstwaarschijnlijk lag Guus op een groot bloedvat!
Om 14.56 is Guus geboren en zou ik eigenlijk moeten gaan genieten want hij is immers perfect! Echter kreeg ik zo'n enorme hoofdpijn en nekpijn, dat ik niét meer kon functioneren! Dit bleek te komen van een lekkage van hersenvocht, waarschijnlijk is er bij het prikken van de ruggenprik een klein gaatje ontstaan naar het ruggenmerg. En wederom lukte het mij dus niet om borstvoeding te gaan geven, wat bij Bente ook al niet gelukt was. En dat maakte dat ik me toch een soort van mislukt voelde; ook had ik het gevoel dat ik mij moest verdedigen tegenover veel mensen waarom ik geen borstvoeding gaf!
Ik moest een nacht in het ziekenhuis blijven, omdat ze het niet vertrouwde. Maar toen kwam ik thuis en sloeg alle twijfel toe! Doe ik Bente niet tekort? Gaat het me lukken om Guus zich ook geliefd te laten voelen? En uiteraard moest Bente ook wennen aan de nieuwe situatie en is ze op zoek naar een manier van communiceren waarbij blijkt dat zij ook gewoon nog bestaat. En ja, dat doet ze door soms, in een onoplettend moment, speelgoed naar Guus té gooien, maar ook door Guus een kus te willen geven.
En dan komt de worsteling weer dat ik niet boos boos op haar wil worden, want ik begrijp dat ze ook moet wennen, maar ze moet wel leren dat ze niet van alles naar Guus moet gooien.
Er is dus niemand die je verteld dat je zo onzeker wordt van een tweede en nog onzekerder van een peuter met een baby tegelijkertijd.
Kleine stapjes brengen ons ook waar we willen zijn!
Net zoals de blaasontsteking nú eindelijk over lijkt te gaan, na 3 antibiotica kuren, en de lekkage zichzelf lijkt te dichten aangezien de pijn alleen nog in mijn nek zit.
En oh ja, shining Kate, bleek een hele entourage bij zich te hebben van kappers en stylisten! Ik hou het dus maar gewoon bij een joggingbroek!)
Reacties
Een reactie posten