MamaNouk

Een grove fout heb ik gemaakt als moeder. Ten minste, als ik de literatuur mag geloven. Ik ben gaan troosten, knuffelen en wiegen wanneer Guus huilde. Uren knuffelde ik hem. Nog meer uren trooste ik hem wanneer hij huilde van de pijn. En wiegen, ik heb hem kilometers heen en weer gewiegd om wat rust in zijn lijfje te krijgen zodat hij misschien wat sliep.  Vervolgens, toen de pijn weg trok uit zijn lijfje, bleef wiegen en knuffelen een bedritueel. Ik was moe gestreden en wilde hem zo graag helpen om rustig te slapen. En zo ontstond het patroon dat Guus bij mij in slaap viel, waarna ik hem in zijn bedje legde om verder te slapen.  Voor korte tijd leek dit mooi te gaan, totdat ik ook 's nachts er regelmatig uit moest om te knuffelen en te wiegen. Het bleek dat Guus een fikse dubbele oorontsteking had, en toen zijn lijfje opnieuw pijnvrij werd, deze keer met behulp van antibiotica, werd ik in de nacht gelukkig weer overbodig en sliep Guus door.  Het werd kouder in de nachten...

Twee roze streepje stonden er op de, inmiddels vijfde, zwangerschapstest die ik in mijn handen had. Het was echt waar. Ik was echt zwanger! Er schoot van alles door mijn hoofd. Hoe gaat dit passen in ons huis? Gaat het samen met de oudste? Krijgt de oudste nog wel voldoende aandacht? En toen ik eenmaal tot de conclusie kwam dat het wel los zou lopen en de baby welkom was, ging ik er voor! Ik wilde het allerbeste voor de garnaal die groeide in mij! Ik zorgde er voor dat ik gezond ging  eten. De app " Zwangerhap " van het voedingscentrum werd meteen geïnstalleerd zodat ik in de supermarkt kon checken of hetgeen dat ik wilde kopen wel gezond voor mij en de garnaal was.  Ik zat op de wel bekende roze wolk.  Maar deze roze wolk werd langzaam maar zeer zeker grijs. Ik werd misselijk en bleef misselijk. De misselijkheid ging over in overgeven. Van een paar keer tot de gehele dag. En dit werd niet beter door gember of andere huishoudelijke middeltjes.  Ik moest twee maal wor...